Παρά το αίσιο τέλος που είχε η περιπέτεια των 12 μικρών ποδοσφαιριστών και του προπονητή τους στην Ταϊλάνδη, βρίσκονται τώρα αντιμέτωποι με μια νέα πρόκληση: τη νόσο των σπηλαίων.
Τι είναι η νόσος των σπηλαίων
Η νόσος των σπηλαίων, ιστοπλάσμωση στον ιατρικό χώρο, είναι μια σοβαρή λοίμωξη των πνευμόνων που προκαλείται από τον μύκητα ιστόπλασμα. Ο μύκητας εντοπίζεται συνήθως σε μέρη όπου υπάρχουν περιττώματα πουλιών ή νυχτερίδων, όπως σε μια σπηλιά. Η λοίμωξη είναι σχετικά συχνή στην Κεντρική και Νότια Αμερική.
Η ιστοπλάσμωση προκαλείται από την εισπνοή σπορίων του μύκητα. Όταν τα σπόρια εισέρχονται στους πνεύμονες μετατρέπονται σε μύκητες, οι οποίοι στη συνέχεια μπορεί να ταξιδέψουν μέσω του αίματος σε άλλα μέρη του σώματος.
Η προσβολή του οργανισμού από τον μύκητα δεν συνοδεύεται πάντοτε από εμφανή σημάδια της νόσου, καθώς αρκετοί είναι οι ασθενείς που παραμένουν ασυμπτωματικοί αν τα σπόρια παραμείνουν ανενεργά. Τα σπόρια μπορεί όμως να «ενεργοποιηθούν» σε περίπτωση που συνυπάρχει κάποια άλλη ασθένεια ή αποδυναμωθεί το ανοσοποιητικό σύστημα.
Όταν η ιστοπλάσμωση προκαλεί συμπτώματα, αυτά είναι όμοια με της γρίπης και περιλαμβάνουν τον πυρετό, την κόπωση και τον βήχα. Τα πρώτα συμπτώματα εκδηλώνονται συνήθως μεταξύ τριών έως 17 ημερών μετά την έκθεση στον μύκητα.
Για την αντιμετώπιση της ιστοπλάσμωσης δεν απαιτείται ειδική αγωγή και η λοίμωξη συνήθως υποχωρεί αυτόματα όταν κάνει τον «κύκλο» της. Στα σοβαρά περιστατικά χορηγείται αντιμυκητισιακή αγωγή, είτε σε μορφή χαπιού είτε ενδοφλέβια.
Ιδιαίτερα επικίνδυνη θεωρείται η ιστοπλάσμωση όταν προσβάλλει άτομα με αποδυναμωμένο ανοσοποιητικό ή άτομα που λαμβάνουν ανοσοκατασταλτικά φάρμακα (π.χ. λόγω χημειοθεραπείας). Όταν η λοίμωξη εξαπλωθεί σε άλλα μέρη του σώματος, όπως το συκώτι και τα επινεφρίδια, θεωρείται σοβαρή και απειλητική για τη ζωή.
Σύμφωνα με τα διαθέσιμα στοιχεία για την ιστοπλάσμωση, τα εκτιμώμενα ποσοστά θανάτου λόγω της λοίμωξης κυμαίνονται μεταξύ 4% και 8%.
Οι επιπλοκές της ιστοπλάσμωσης μπορεί να εκδηλωθούν χρόνια μετά την έκθεση στο ιστόπλασμα. Αν υπάρχουν στους πνεύμονες ανενεργά σπόρια και το άτομο εκδηλώσει κάποια άλλη πάθηση των πνευμόνων ή χρειαστεί να λάβει ανοσοκατασταλτικά φάρμακα τότε υπάρχει κίνδυνος λοίμωξης. Έτσι, οι «Αγριόχοιροι» της Ταϊλάνδης δεν έχουν διαφύγει τον κίνδυνο της νόσου των σπηλαίων, καθώς δεν αποκλείεται να εκδηλώσουν τη λοίμωξη αρκετά χρόνια μετά την πρόσφατη περιπέτειά τους.
Πηγή: health.com
ΠΑΘΟΓΟΝΟΙ ΜΥΚΗΤΕΣ
Talaromyces marneffei culture showing red soluble pigment; a giemsa stained touch smear showing typical septate yeast-like cells (arrow), phialides and conidia.
Όσον αφορά τους μύκητες και τις ζύμες, υπάρχουν αναφορές στην ιστοπλάσμωση που προκαλείται από τον μύκητα Histoplasma capsulatum, που βρίσκεται σε εδάφη και σπήλαια που κατοικούνται από νυχτερίδες. Αυτός ο μύκητας προκαλεί πνευμονική ιστοπλάσμωση, σχετικά συχνά σε εξερευνητές σπηλαίων (Nieves-Rivera et al., 2009). Σκουλίδης κ.ά. (2004) ανέφερε ότι ένας ασθενής που εκτέθηκε πολλές φορές στο έδαφος σε σπηλιές νυχτερίδων μολύνθηκε από τον μύκητα Penicillium marneffei. Μάλλον ήταν αερομεταφερόμενη μόλυνση η κύρια οδός απόκτησης.
Τα τελευταία χρόνια έχει προκαλέσει το σύνδρομο της λευκής μύτης μια καταστροφική επιζωοτία μεταξύ νυχτερίδων των βορειοανατολικών ΗΠΑ, και η ασθένεια συνεχίζει να εξαπλώνεται ταχέως. ο αιτιολογικός παράγοντας του συνδρόμου είναι ένας νέος μύκητας, ο Geomyces καταστροφέας. Φαίνεται ότι οι νυχτερίδες έχουν μειωμένη ανοσολογική απόκριση κατά τη διάρκεια της αδρανοποίησης, και προδιαθέτουν σε μόλυνση από G. destructans (Gargas et al., 2009). Ένας άλλος Geomyces, ο G. pannorum, είναι ο πανταχού παρών σαπροφυτικός μύκητας που συχνά απομονώνεται από ιζήματα σπηλαίων, δείγματα αέρα και γκουανό νυχτερίδων.
Αυτό το είδος διανέμεται ευρέως σε ορισμένα ευρωπαϊκά σπήλαια (Bastianet al. 2009 β; Nováková, 2009). Είναι περιστασιακό αιτιολογικός παράγοντας επιφανειακής μόλυνσης του δέρματος και νυχιών σε ανθρώπους (Christen-Zaech et al., 2008).
Τα δερματόφυτα Microsporum gypseum και Τα Trichophyton mentagrophytes έχουν απομονωθεί από εδάφη και σπηλιές που κατοικούνται από νυχτερίδες (Kajihiro, 1965). Ένα σε αφθονία ειδών του γένους Trichosporon (ζύμες) βρέθηκε πρόσφατα στο σπήλαιο Ardales, στη Μάλαγα, στην Ισπανία (Stomeo, 2008). Οι νυχτερίδες είναι παρούσες στο σπήλαιο Ardales και στο σπήλαιο Murciélagos, στην Κόρδοβα της Ισπανίας. Αυτό το γένος συνήθως απομονώνεται από το γκουάνο, και το γκουάνο νυχτερίδας είναι πλούσια πηγή ζυμομυκήτων και ειδών που δεν έχουν ακόμη ανακαλυφθεί (Sugita et al., 2005).
Μέχρι σήμερα έχουν περιγραφεί 21 είδη Trichosporon, μερικοί από αυτούς ψυχόφιλοι, άλλοι συνδέονται με ζώα, και πέντε από αυτά έχουν έντονη κλινική φύση (de Hoog et al., 2000). Το T. laibachii είναι το πιο κοινό είδος, με κατανομή σε εδάφη, άμμους, λάσπη και φυτικά υπολείμματα (Domsch et al., 2007). Δεν συνδέεται με τους ανθρώπους, και μπορεί να διακριθεί σαφώς από το παθογόνα είδη T. asahii, T. asteroides, T. cutaneum, Τ. inkin, και Τ. mucoides με μοριακές μεθόδους. Ο Σουγκίτα
et al. (2005) βρήκε νέα είδη στο γκουάνο νυχτερίδας στα Ιαπωνικά σπηλιές και τα συμπεριέλαβε σε τέσσερις διαφορετικούς ορότυπους. Τ. Οι laibachii και T. multisporum περιλαμβάνονται στην ομάδα Ι-ΙΙΙ ορότυπος των Sugita et al. (2005). Κάθε ορότυπος σχετίζεται με την παραγωγή πνευμονίτιδας.
Οι δειγματοληψίες ήταν μικρές (μόνο δύο), απαιτώντας μεταγενέστερες μελέτες και μια πιο εξαντλητική δειγματοληψία.
Ο Vaughan-Martini et al. (2000), διαπίστωσε ότι οι υψηλές μετρήσεις των βλαστομυκήτων (ζυμομύκητες και μύκητες που μοιάζουν με ζυμομύκητες) σε σπήλαια ήταν σε άμεση σχέση με τη συχνότητα των ανθρώπινων ή επισκέψεις ζώων. Τα στελέχη που απομονώθηκαν έχουν άμεση σχέση με την ανθρώπινη παθολογία.
https://digitalcommons.usf.edu/cgi/viewcontent.cgi?article=1140&context=ijs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου